Tuesday 26 November 2013
kis uykusu
iste buradayim. tam da basladigim yerde. bulanik gozlerle dunyayi algilamaya calistigim ilk gun bugun. uzerime dusen golgelerin karartisi urkutuyor. sesleri duyamiyorum. isik beni yoruyor. sagima soluma donemiyorum. yumusak yeni dogan tirnaklarim avucuma saplanmis. oksijen canimi acitiyor. neyin icerisindeyim bilmiyorum. kotu bir tat giriyor icime. yumusayan bir seyler var. iyi hissediyorum bir an. sonrasinda yine o karanliga donuyorum.
Thursday 21 November 2013
işte şimdi olmadı
handan dedi ki senin serotonin düzeyinle gerçekten de oynamak gerekiyormuş. hmm, evet, sanırım dedim. sonra mevzuyu b bey'e de anlattım. önce biraz korktu. sorduğu sorular şunlardı:
1. insanlar sendeki değişimi nasıl gözlemliyor?
2. çok konuşuyor musun?
3. abuk subuk şeyler yapıyor musun?
4. eşyalarını dağıtıyor musun?
5. eskisinden daha fazla mı alışveriş yapıyorsun?
cevaplarım şöyle oldu:
1. arkadaşlarım "seni bu kadar mutlu görmek ne kadar güzel" diyorlar.
2. evet, eskisinden çok ama çok daha fazla konuşuyorum. dışarı çıkmaktan artık keyif alıyorum. GÜLMEK çok hoşuma gidiyor.
3. abuk subuk derken, yani bilmem.
4. eşyalarla problemli bir ilişkim olmuştur hep.
5. hayır.
"HMM" DEDİ. dozajı biraz azaltmayı deneyelim. "ama eğer bir şey olursa hemen beni ara ve aralık başında muhakkak görüşmemiz gerek."
bugün yan taraftaki inşaattan gürültüler yükselene kadar keyfim yerindeydi. sokağa çıktığımda başımın feci döndüğünü hissettim. vapurda yürüyormuş gibi bir dizzy. önceki halime göre daha bitkinim. NEDEN DÜŞÜRDÜK Kİ? diye feryat edebilirim.
fakat mevzu, gerçekten de, kendi kendime yetecek kadar serotonini neden üretemediğim. neden yani? çocukluğumdan şu yaşıma kadar beynime nasıl komutlar yollamışsam artık. sanırım düşürme fikri iyi değildi. daha zamana ihtiyacım var.
öte yandan hiçbir şeyi sallamama konusunda ciddi ilerlemeler kaydettim.bu güzel. yazmak bana iyi gelmiyor. bu güzel değil. işte bu olmadı. ama belki de oldu ya. ben ellerimi kullanarak bir şeyler yapmalıyım. bedenimi kullanarak. evet.
bedenim beni kışkırtıyor.
1. insanlar sendeki değişimi nasıl gözlemliyor?
2. çok konuşuyor musun?
3. abuk subuk şeyler yapıyor musun?
4. eşyalarını dağıtıyor musun?
5. eskisinden daha fazla mı alışveriş yapıyorsun?
cevaplarım şöyle oldu:
1. arkadaşlarım "seni bu kadar mutlu görmek ne kadar güzel" diyorlar.
2. evet, eskisinden çok ama çok daha fazla konuşuyorum. dışarı çıkmaktan artık keyif alıyorum. GÜLMEK çok hoşuma gidiyor.
3. abuk subuk derken, yani bilmem.
4. eşyalarla problemli bir ilişkim olmuştur hep.
5. hayır.
"HMM" DEDİ. dozajı biraz azaltmayı deneyelim. "ama eğer bir şey olursa hemen beni ara ve aralık başında muhakkak görüşmemiz gerek."
bugün yan taraftaki inşaattan gürültüler yükselene kadar keyfim yerindeydi. sokağa çıktığımda başımın feci döndüğünü hissettim. vapurda yürüyormuş gibi bir dizzy. önceki halime göre daha bitkinim. NEDEN DÜŞÜRDÜK Kİ? diye feryat edebilirim.
fakat mevzu, gerçekten de, kendi kendime yetecek kadar serotonini neden üretemediğim. neden yani? çocukluğumdan şu yaşıma kadar beynime nasıl komutlar yollamışsam artık. sanırım düşürme fikri iyi değildi. daha zamana ihtiyacım var.
öte yandan hiçbir şeyi sallamama konusunda ciddi ilerlemeler kaydettim.bu güzel. yazmak bana iyi gelmiyor. bu güzel değil. işte bu olmadı. ama belki de oldu ya. ben ellerimi kullanarak bir şeyler yapmalıyım. bedenimi kullanarak. evet.
bedenim beni kışkırtıyor.
Wednesday 20 November 2013
kusmuklu bere, lavabo, carsaf
dun gece takside aysegul'un beresine kustum. sonra da bereyi camdan disari attim, tahminen taksim'in altından geciyorduk.sonra ayseguller'e gittik. o hemen banyoya gitti kusmak icin. ben de nereye kusacagimi bilemedigim icin mutfak lavabosuna kustum. gerci kusacak bir sey de kalmamisti. ogurdum. sonra uyurken carsafa ogurdum. sabah dis hekimine gittim. doktorun ellerine kusacagim diye cok korktum. kusmadim. sonra ickiyi biraktim.
