orumcek ve ben.

yapayalniz bir sokakta yuruyorum. sesler ne ki, yuzler tanidik olsun. dallarda yeni filizler. ne dusundugumu dusunuyorum onlari fark etmeden once. hatirlamiyorum. bir saniye oncesi asirlarla yarisircasina eski. dunya uzerindeki vaktimin cogu boyle gecti galiba. hafizami da cope atmistim seneler once buraya gelirken. tek animsadigim sey it gibi korktugum. odum patlamisti. her seyi birakip gitmek. beraberinde sana ait olan hicbir sey olmadan. esyalar, kitaplar, anilar, yuzler, fotograflar. hepsini atarken damarlarimi sokuyormus gibiydim. sonrasi muthis bir rahatlama. nasil yaptim bunu? eskiye ait tek bir yuz kalmadi aklimda. onceleri cok zorlandim. asik oldugum adamlar aklima gelirdi bazen. hic musaade etmedim kendime. bir tanesi bile hatirlanmayi hak etmesin istedim. birbirlerine karisti dudaklari. zamanla tek bir dudak oldular. o tek dudak buyudu, kuculdu ve simdi tanimsiz. agacin dallarinda yuruyen orumcek gibi itici hatta.

bir pazar gunu, yapmaktan hic hoslanmadigin seylerden birini yapmak uzere uyandim. birazdan giyinip karsiya, bir roportaja gitmem gerekiyor. halbuki pazar gunleri daha cok kahve ve tutun keyfi yapmak icin vardi. kendime bunu nasil yaptiriyorum? hic hoslanmadigim ve bir nebze olsun dahi sevmedigim bir iste calismaya devam ediyorum. alti senenin bitmesine cok az kaldi. otuzuncu yasimi devirmeme de. korkarim bir otuz sene daha yasarsam ayni seyleri tekrar ediyor olacagim. yasliligimda guzel bir hayati nasil sacma sapan bir sekilde devirdigim konusunda daha fazla konusma hakkim olacak. ama inan ne yapmam gerektigini hic bilmiyorum. herhangi bir hayalim yok gelecege dair. ne yapsam mutlu olurdum, neye inansam daha huzurlu olurdum? artik bu sorularla o kadar da ilgilenmiyorum. yuvarlanip gitmek ve uzuntulerimi azaltmak konusunda inanilmaz bir direnc gosteriyorum.

dun gece yatakta saatlerce dondum. uzun zamandir bu kadar sikintili bir uykuya taniklik etmemistim. kollarim ve bacaklarimi zapt edemedigim noktada aglamayi da becerdim. uzun zamandir aglayamiyordum. guzel oldu. ama kisa surdu. yatakta oturdum ve kendime "biliyorsun, bu da gececek, yarina hicbir sey kalmayacak" dedim. ve oyle de oldu. dunku huzunumden bugune kalan tek sey bu pazar gunumu calisarak gecirmenin sinir bozucu kirikligi oldu.

evet, sinirlerim bozuk. cunku dunya uzerindeki vaktimi, egosunu tatmin etmek isteyen zengin zumreyi iyi hissettirmek icin tuketiyorum. halbuki su an oturdugum masa, camin otesindeki portakal agaci ve mevsiminin ne oldugunu sasirip cicek acan agaci izleyerek gecirebilirdim. dunyayi izlemekten keyifli bir sey yok. anlamadigim her seyi birakip sadece filmler izleyerek, muzikler dinleyerek, kitaplar okuyarak, arkadaslarimla sohbet ederek yasayabilirim. suslu kiyafetlerden, sozlerden, varoluslardan uzak. beni olmadigim sey yuzunden suclamayanlardan da.

kelimelerim insanlarin icinden gecsin ve sadece oylesine durayim. yillardir calisiyorum ve durmak istemek benim de hakkim. asik olmak, cocuk buyutmek, kedilerle kopeklerle gezmek ve sonra da ilik bir aksam ustu kitap okurken olmek istiyorum.

insan bir saniye de olsa susmak istemez mi?
susun ne olur bir durun ve dusunun
buradan baska bir hayat da var
sevgili cocuklarindan ve kocasindan kacmak icin
kocalarina tapan kadinlar