orumcek ve ben.

yapayalniz bir sokakta yuruyorum. sesler ne ki, yuzler tanidik olsun. dallarda yeni filizler. ne dusundugumu dusunuyorum onlari fark etmeden once. hatirlamiyorum. bir saniye oncesi asirlarla yarisircasina eski. dunya uzerindeki vaktimin cogu boyle gecti galiba. hafizami da cope atmistim seneler once buraya gelirken. tek animsadigim sey it gibi korktugum. odum patlamisti. her seyi birakip gitmek. beraberinde sana ait olan hicbir sey olmadan. esyalar, kitaplar, anilar, yuzler, fotograflar. hepsini atarken damarlarimi sokuyormus gibiydim. sonrasi muthis bir rahatlama. nasil yaptim bunu? eskiye ait tek bir yuz kalmadi aklimda. onceleri cok zorlandim. asik oldugum adamlar aklima gelirdi bazen. hic musaade etmedim kendime. bir tanesi bile hatirlanmayi hak etmesin istedim. birbirlerine karisti dudaklari. zamanla tek bir dudak oldular. o tek dudak buyudu, kuculdu ve simdi tanimsiz. agacin dallarinda yuruyen orumcek gibi itici hatta.