insanlar oldukça tuhaf, izleyince daha da tuhaflaşıyorlar üstelik. eskiden bu kadar tuhaf değillerdi sanki ya da bilmiyorum. insanların eskiden nasıl olduklarını çok da hatırlamıyorum sanırım. fakat okuduklarıma, anlatılanlara veya dinlediklerime bakılırsa birbirleri için daha önemliydiler. artık herkes kendisi için önemli. bütün insanlar self-awareness satıyor. sırf bu bile aslında bunun doğru olmadığını gösteriyor bence. insanların da işine geliyor tabi bu. daha kolay kendinle uğraşmak belki de onlar için. benim için yeni bir durum olduğu için çok şaşırıyorum. çünkü her konuşma "boşvere, kendi kaybedere" bağlanıyor. madem öyle ne yapıyoruz birlikte. babaannem yaşasaydı keşke ve onunla konuşabilseydim. çok yalnız hissediyorum bugünlerde kendimi.

belki ona anlatabilirdim hissettiklerimi, "babaanne" derdim, "bunca sene insanları çok tanımaya çalışmadım, hep uzakta tuttum kendimi. bu büyük bir hataydı. şimdi onlarla iletişim kurmak istediğimde, senin anlattığın gibi iyi insanlarla karşılaşmıyorum, herkesin kabuğu çok sert. dün gece uyumadan önce hep seni düşündüm. kucağına yatmayı özledim. sırtımı okşardın yanımda olsaydın, hiçbir karşılık beklemeden, sadece torunun olduğum için beni ne olursa olsun hep çok severdin. keşke sana kendimle ilgili daha çok şey anlatsaydım ve keşke senden daha çok şey dinleseydim. seni çok özlüyorum."