mide asidi ve tepkisel tutumlar

karsima gecmis oturmus goz bebeklerimi yakalamaya calisiyor. sanki goz goze gelsek ne olacak? butun varolusu ile nasil bu kadar midemi bulandirabiliyor acaba? 

pis olmamasina ragmen, pis geliyor. baskasinin hakkina goz diken ve insanlari somuren diger herkesin uzerine yapisan bir pislikten de farkli ustelik pisligi. 

konusmaya calisiyor surekli. kendini sevdirmeye calisan kediler gibi davraniyor. utanmasa ustume gelip surunecek. herkes beni sevsin kadinlari gibi, ama onlardan da fazlasi.

bir insana karsi nasil bu kadar tiksinti duyabilirim? bazen kendime cok sasiriyorum. hayatimda ilk defa boyle bir duygu ile ugrasiyorum. onyargi gibi ama tam da oyle degil. daha da fenasi. gercekten, bir an bile gormek, rastlasmak istemiyorum. ama haftanin buyuk bir kisminda gormek zorundayim. gecen onca yilin ardindan olusan bu igrenme nasil mumkun? attigi her adim, soyledigi her soz sonsuz kotuluklere aciliyormus gibi geliyor.

halbuki daha kotuleri, cok kotuleri, en kotulerini gordum. 

cogu seyi kisa bir surede umursamayabiliyorum.

fakat yine de onun her manevrasinda mide bulantilarima engel olamiyorum.