cuma gunu muydu neydi, o kadar yorulmustum ki sabahtan beri, avucumda camdan bir micro-cosmos ile akyol'dan cihangir'e tirmanirken ve bir saat sonra cukurcuma'dan eve donerken ellerim bos, simdi ben yok olsam mesela dedim, su sokaktan az onceki ve simdiki gecisimin nesi kalir geriye? kaldirimlar mi hissedecek olmayisimi. yo, hayir. bazi geceler izledigim yildizlar mi? yoo, hayir. insanoglunun en buyuk drami da bu. koskocaman evrende olmasam ne olurduculuk. hicbir sey olmazdi. yildizlar ayni sekilde ve kaldirim taslari da sokulup atilincaya kadar yerlerinde.
bombos bir beyaz peynir tenekesi gibiyim bu gunlerde tam bes kiloluk.
o cok onemseyip asiri anlam verdigim yataklar ve bedenime dolanan kollar bile bir sey hissettirmiyor.
azra dedi ki DENE bir.
ayaklarimi yerden kesecek bir seyler gelmeli. nevrim donmeli. diyemedim.
hicbir sey hatirlamiyorum.
No comments:
Post a Comment