bu ruzgar bu camlari kirar mi bilmem. kalbimi kirdigi kesin. bir yandan asiri mutluluk veriyor bu durum. artik sadece ruzgar kalbimi kiriyor. insanlardan kurtuldum. dunya ile alip veremediklerim hala var. mesela bir cumartesi ogleden sonrasi ansizin cikiveren ruzgar. tek derdim sen ol e mi?
bu ssri beni mahvediyor. azi zarar, cogu zarar. normalini bulamadim gitti.
gunlerdir altimdan halilar cekiliyormuscasina yuruyorum sokaklarda. dengemi tutturacagim diye sarf ettigim enerjinin sonucunda tek istegim yataga donmekler oluyor. ote yandan koala gibiyim. herkese sariliyorum. sasiriyorlar tabii. tuhaf sessizlikler oluyor.
umarim kendi dengemi bulacagim diye onlarin dengesini bozmuyorumdur diye dusunmuyorum bile.
dun gece denizotobusunde mesela, tam da bursa'dan istanbul'a varmamiza onbes kala, cantamdan cikardigim eylem dudugumle sevimlilikler yaparken, 'tamam, buyuyeceksin' deyip guldu diye kucagina yattim cocugun.
oylece durduk.
sonra hicbir sey olmamis gibi sevimlilikler yaptimsa da olmadi. oyle kalakaldi. e ben de sustum. sonra eve birakti. baay, baay diyip hizla birbirimizden uzaklastik. o muhtemelen saatte 100 km hizla. ben ise bir dakikada atabilecegim en cok adimla. az kalsin arabanin kapisini actim diye uc bisikletliyi biciyordum. onlar da ne diye yoldan gidiyor gecenin bir vakti ya? ya carpsalardi? sacmalamayin diye bagirmaliydim arkalarindan. BURASI ISTANBUL. VAHSI BIR YERDEYIZ. BISIKLET DIYE TRAFIGIN DELI GIBI AKTIGI BU YOLLARDAN GECERSENIZ OLURSUNUZ. SIZIN YUZUNUZDEN KATIL OLMAK ISTEMIYORUM. keske herkes sadece bisikletli olsa. daha az katil olurduk.
telefonuma gelen mesajin haddi hesabi yok.
kiracagim sanirim.
kahrolasi sessizlikler.
No comments:
Post a Comment